Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

ΑΧΡΗΣΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ II






Χρόνος.
 Περνάει. Χάνετε. Εγκλωβίζεται στο παρελθόν και δεν μπορείς να τον απομακρύνεις από εκεί. Ένα τραγούδι μαραίνετε ένα ρολόι σταματά μα ο χρόνος κυλά και την άνοιξη ανθίζουν και αλλά λουλούδια. Τίποτα δεν τον σταματά. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ορμή του χρόνου. Το τόσο καταστροφικό και συνάμα τόσο αναζωογονητικό τικ-τακ του παλιού ρολογιού στον τοίχο. Ένα δευτερόλεπτο πεθαίνει. Ένα δευτερόλεπτο γεννιέται. Το αεικίνητο μηχάνημα. Που και την μπαταρία του αν βγάλεις, που και όλες τις βιδούλες του αν λύσεις, θα κυλά και θα κυλά και θα κυλά.
  Όλα αλλάζουν. Όλα περνούν. Φτάνει να είσαι εκεί για να τα βλέπεις. Μ(Α)

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Κάτι απογεύματα...

Ο ήλιος δύει.... 'Αλλη μια μέρα πέρασε και χάθηκε. Σβήνει σιγά σιγά. Είναι η πιο δύσκολη ώρα για τους φανοκόρους. Είναι η ώρα που ανάβουν τα αστέρια. Ένα, ένα... Μια πανδεσία απο φώς, μες στο σκοτάδι. Λάμπουν τα αστέρια. "Λάμπει μέσα μου αυτό που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει!" Δέν είμαι σίγουρη ΄τι το αγνοώ. Ίσως απλά προσποιούμαι για να μην χαλάσω την μαγεία της στιγμής. Χιλιάδες φλογίτσες τρεμοπαίζουν πάνω από το κεφάλι μου, αλλά με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Είναι μια άλλη φλόγα, πιο δυνατή. Ίσως και πιο λαμπερή. Βρίσκεται εδώ. Είναι ένα με το χώμα που πατώ. Μυρίζει σαν τη βρεγμένη γη, μετά την μπόρα. Φρεσκάδα, καθαριότητα, ζωή. Ναι, σίγουρα ζωή. Μια αίσθηση που την νοιώθεις, αλλά δεν είσαι σίγουρος ότι σου ανήκει. Μια αίσθηση ευλογίας, ενώ ξέρεις πως είσαι αμαρτωλός. Ευλογία...
Ή μήπως ικανότητα για μεγάλα πράγματα; Ή μήπως έρωτας;
Σίγουρα έρωτας...
Ερωτευμένη με την ζωή... Μια ζωή που δεν μου ανήκει.... Μια ζωή που την διεκδικώ κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

           Ερωτευμένη με μια ζωή, που ζεί σε άλλο σώμα, λάμπει σαν τα αστέρια και μυρίζει σαν το ουράνιο τόξο..... ΕΣΥ...

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

. . .

Σύννεφα έκρυψαν τα αστέρια και έφεραν ανέλπιστη βροχή. Αργά, όπως πέφτουν οι σταγόνες ξεχύνεται μια πρωτάκουστη ουράνια μελωδία… κάτι τραβά την προσοχή μου… Κάτι με ζαλίζει. Ένα άρωμα μεθυστικό. Εκλεπτυσμένο Μοναδικό. Να είναι έρωτας ή τα πεσμένα φύλλα? Είναι το νερό που τονώνει τις αισθήσεις…την οσμή…. Την αφή…. Την ακοή…

Είναι οι νότες του καλλιτέχνη σε σπασμένες χορδές. Και ηχούν τόσο ωραία, που έχουν χαραχτεί για πάντα στην μνήμη μου…. Ο φόβος θα κάνει την καρδιά σου πέτρα. Ο πόνος θα την ραγίσει. Η ψυχή θα ποτίσει με μίσος… Μια νότα φτάνει για να σου θυμίσει πως μυρίζει το αγιόκλημα…. Πως κάποτε απολάμβανες την ζωή. Πως σήμερα μετράς τα λεπτά για το αύριο και ξεχνάς να ζήσεις το σήμερα. Μέρα με τη μέρα στη γωνία θα καρτερεί ο έρωτας, αλλά πρόσεξε. Μην ξεχάσεις να ζεις. Μην ξεχάσεις να ακούς τις μελωδίες της ψυχής.

Θα σε μπερδέψουν. Θα σε θολώσουν… κάνε την ομίχλη σύννεφο και όχι καταχνιά… γιατί πονάει η μοναξιά και το κρύο δεν το αντέχουν πολλοί…. Στις ανάγκες μου έμαθα να μην πάω κόντρα. Ότι αγαπώ το αγαπώ με την δύναμη μου. Ότι αγαπώ με κάνει ελεύθερη… και ας αγαπώ την φυλακή μου… μια χρυσή φυλακή με σκαλιστό λουκέτο. Που με κρατά αιχμάλωτη αλλά δεν αντιστέκομαι είναι ήσυχα εδώ… αλλά θα με ξυπνήσει η βροχή που περνά τα κιγκλιδώματα Πρέπει να με ξυπνήσει. Δεν σου αρμόζει αυτή η φυλακή. Είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή. Πόσο θα ζω εν λευκό; Μ(Α)

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

για λιγους,,,,


Θέλω η ζωή μου σαν αέρας να περνά
Και τα όνειρα μου σαν το κύμα να κυλάνε
Και οι άνθρωποι που στέκονται κοντά
Να μοιάζουν και να λεν πως μ’ αγαπάνε

Το χιόνι να έχει λιώσει από καιρό
Και ο ήλιος να ζεσταίνει την καρδία μου
Για να μπορώ να πω πως αν σε δω
Θα λάμπει από αγάπη η ματιά μου

Στ’ αστέρι μου σε ψάχνω σαν ιδέα μαγική
Που ομορφαίνει τον κόσμο σαν γητεία
Κι όμως ο ουρανός ολόκληρος σου ανήκει
Και είναι δική σου αυτή η γοητεία

Με κάνεις να γελώ σε κάθε λέξη
Και με τραβάει η μάτια σου σαν μαγνητική
Είναι που αν ποτέ ανάμεσα μας βρέξει
Δεν θα αργεί το ουράνιο τόξο να βγει! Μ(Α)...

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

20/12/2009

Βλέπω

Αλλά δεν βλέπω….

Θέλω να βγάλω τα γυαλιά και να περπατάω…

Να μην βλέπω…

Να μην τους βλέπω…

Αλλά και να μην με βλέπουν.

Να χαθώ στις σκέψεις μου

Να περπατάω αόρατη μέσα σε γνωστούς και αγνώστους.

Να μην τους αφήσω να με κρίνουν αυστηρά

Μονό εκείνον

Είναι πρωί, δεν ξημερώνει

Σκοτεινιάζει… φοβάμαι…

Που είσαι???

Μην φεύγεις…

ΦΟΒΑΜΑΙ

Φοβάμαι το σκοτάδι και φοβάμαι να μείνω μονή

Και αν με αφήσεις? Τι θα κάνω?

Δεν είναι έτσι που θέλω να ζω…Μ(Α)...