Αφιερωμένο...

Ας ήταν τα όνειρα να γίνονταν αλήθεια... Να γίνονταν πραγματικότητα... Δεν πειράζει και να τα καταστρέψει η συνήθεια... Φτάνει πάντα να θυμάσαι πως σε αγαπώ πολύ και πως όπου και να είσαι θα σε έχω στην καρδιά μου... Η φωνή σου ηχεί πεντακάθαρα μες στο μυαλό μου... Σαν να είσαι πάντα εκεί... Είσαι πάντα εκεί... Κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω μπροστά μου, μιαν υπέροχη οπτασία μπρος στα δεινά του κόσμου... Τα όνειρα μου, η πηγή ενέργειας μου... Συγχώρα με αν ξεφεύγω από τα θέλω σου... Από αδυναμία είναι όχι από κακία... Να σου πω πως σε αγαπάω; Να σου πω πως σε λατρεύω; Να σου πω πως η ψυχή μου σε έχει διαλέξει ως εκλεκτό; Άχρηστες είναι πια οι λέξεις αν δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω για να σου δείξω το μέγεθος των συναισθημάτων μου... ΑΓΆΠΗ; Τι είναι η αγάπη μπροστά σε αυτό που νοιώθω για 'σένα; Φεύγεις και σε κοιτάω ξέπνοη καθώς παίρνεις και την ψυχή μου μαζί σου... Και την ζωή μου μαζί σου... Μόνο να περιφέρομαι μπορώ πλέον... Όλα μου τα έχεις κλέψει εσύ. Καρδιά, μυαλό, δύναμη... μέχρι και την αναπνοή μου... Μα γιατί να τα κλέψεις; Αφού στα χαρίζω απλόχερα...Ίσως έτσι καταφέρω να τα έχω και εγώ... Μα πως να τα έχω όταν είσαι μακρυά μου; Με αμφισβήτησες... Με στεναχώρησες... Με πίκρανες... Αλλά ξέρω πως με αγαπάς όσο εγώ... Ίσως και πιο πολύ... Ξέρω πως ανησυχείς για μένα... ξέρω πως θες το καλύτερο για μένα... Προβλήματα θα υπάρχουν πάντα... Σε προκαλώ, και αν θες σε παρακαλώ, να τα αντιμετωπίσουμε και κυρίως να τα αντιμετωπίσουμε μαζί..Μ(Α)!

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ IV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’
ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι πού τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’
ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σού φορώ
Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις ,πού πας και ποιος, μ’ ακούς
Σού κρατεί το χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς
Να μάς θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μάς κάνουν περώματα, μ’ ακούς
Να γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, ν’ ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μάς ρίξει
Στα νερά ένα-- ένα , μ’ ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους
ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω ,μ’ ακους
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς
Το λουλούδι αυτό τής καταιγίδας και μ’ ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους
καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’
ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μες στη μέση τής θάλασσας
Από το μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους
γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει ακούς;
Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ ’εγώ πού κλαίω, μ’
ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Χωρίς τίτλο...(μόνο με αγάπη)

Όπως κάθε άνθρωπος που σέβεται την ύπαρξή του, έτσι και εγώ ΖΩ τον Προσωπικό μου Μύθο.... Η ζωή και ο Θεός (ο όποιος θεός), τα τελευταία 4 χρόνια μου δίνουν-δείχνουν σημάδια...
Τα ακολούθησα...
Σε ακολούθησα...
Τα σημάδια αντιπροσωπεύουν την ευτυχία και εσύ την ζωή μου...
ΜΠΟΡΩ να ζήσω και χωρίς εσένα... Μπορώ να ζήσω την ζωή μου.
Αλλά ΔΕΝ θα ζω τον Προσωπικό μου Μύθο.
ΔΕΝ θα είμαι για τίποτα περήφανη στην ζωή μου... Θα με απασχολούν μόνο οι εφήμερες διασκεδάσεις και θα σε ξεχάσω...
ΔΕΝ με απασχολεί η απόσταση.
ΔΕΝ με απασχολεί ο χρόνος.
ΔΕΝ με απασχολεί τι θα πει ο κόσμος,
ΔΕΝ με απασχολούν οι φίλοι,
ΔΕΝ με απασχολεί κανένας τους.
ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙΣ ΕΣΥ. ΕΣΥ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙΣ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΟΥΣ. ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. ΕΣΥ ΘΕΛΕΙΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ. ΕΣΥ ΧΑΡΑΜΑΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ. ΕΣΥ ΜΕ "ΕΝΟΙΩΘΕΣ"....

ΕΣΥ ΜΕ ΕΞΗΜΕΡΩΣΕΣ...

(και εγώ είμαι η πλέον άβουλη... η πλέον εξαρτημένη... η πλέον...)
Σ’ΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩΩωωωω… Μ(Α)