για λιγους,,,,

Θέλω η ζωή μου σαν αέρας να περνά
Και τα όνειρα μου σαν το κύμα να κυλάνε
Και οι άνθρωποι που στέκονται κοντά
Να μοιάζουν και να λεν πως μ’ αγαπάνε

Το χιόνι να έχει λιώσει από καιρό
Και ο ήλιος να ζεσταίνει την καρδία μου
Για να μπορώ να πω πως αν σε δω
Θα λάμπει από αγάπη η ματιά μου

Στ’ αστέρι μου σε ψάχνω σαν ιδέα μαγική
Που ομορφαίνει τον κόσμο σαν γητεία
Κι όμως ο ουρανός ολόκληρος σου ανήκει
Και είναι δική σου αυτή η γοητεία

Με κάνεις να γελώ σε κάθε λέξη
Και με τραβάει η μάτια σου σαν μαγνητική
Είναι που αν ποτέ ανάμεσα μας βρέξει
Δεν θα αργεί το ουράνιο τόξο να βγει! Μ(Α)...

20/12/2009

Βλέπω

Αλλά δεν βλέπω….

Θέλω να βγάλω τα γυαλιά και να περπατάω…

Να μην βλέπω…

Να μην τους βλέπω…

Αλλά και να μην με βλέπουν.

Να χαθώ στις σκέψεις μου

Να περπατάω αόρατη μέσα σε γνωστούς και αγνώστους.

Να μην τους αφήσω να με κρίνουν αυστηρά

Μονό εκείνον

Είναι πρωί, δεν ξημερώνει

Σκοτεινιάζει… φοβάμαι…

Που είσαι???

Μην φεύγεις…

ΦΟΒΑΜΑΙ

Φοβάμαι το σκοτάδι και φοβάμαι να μείνω μονή

Και αν με αφήσεις? Τι θα κάνω?

Δεν είναι έτσι που θέλω να ζω…Μ(Α)...

28-11-09

Όσα πήγα να σου πω τα έκρυψα βαθιά μέσα μου.
Και ο φόβος προς το άγνωστο σε παίρνει μακρυά μου.
Αρνείσαι να μου δείξεις το νόημα της Ζωής σου.
Να ήξερες πόσο ήθελα να ήμουνα μαζί σου.
Και δεν με ξέρεις και δεν σε ξέρω.
Και μου μιλάς και σου μιλάω.
Και τώρα πια σε ξέρω. Σε ξέρω;
Τα μυστικά μου καλά θα τα κρύψω.
Και δεν θα στα πω μέχρι να σ' αγαπήσω.
Περίεργη η ζωή και όπως τα φέρει.
Σε κάνει να πονάς για αυτά που αγαπάς.
Να σε πιστέψω; Να σε εμπιστευτώ;
Να σε γνωρίσω;

-Θα σε γνωρίσω.
-Θα το αξίζεις;

-Μίλησε μου.
-Και αν δεν μπορώ;

-Θέλω να σε δω.
-Δεν με βλέπεις;

-Το πιστεύεις;
-Τι μου κρύβεις;

-Άλλαξε...
-Θα μείνω ίδια.

-Θα το αντέξεις;
-Θα το παλέψω. Μ(Α)!


just 4 one!!!

15-11-09

Το ξέρω καλά
ήσουν εσύ και ήμουν και εγώ και ήμασταν ένα.
Πως η ζωή μου κάποτε ήταν ωραία.
Τώρα πια όμως όλα τέλειωσαν,
και οι ζωές μας στο τέρμα σκάλωσαν.
Μα τα αστέρια αργούνε να σβήσουν...
Και μέρα πια να ξημερώσει δεν θα αφήσουν...
Κι όμως σ' αγάπησα μια μέρα πριν χρόνια.
Κι όμως τ' αστέρι μου θα λάμπει αιώνια.
Τί και αν περάσανε ζόρικα τα χρόνια;
Τώρα είμαι ένα τίποτα και Σ' ΑΓΑΠΑΩ ακόμα... Μ(Α)!

Για τη ζωή "ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ"

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ' έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ' αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα 'χεις δει το πρόσωπό τους
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απ' τη ζωή δεν είναι.

!!! (χωρίς τίτλο)

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ...

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ...

ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΘΟΥΜΕ....

sais my friend Bill

...

"Υπάρχει ένας Μαγικός Κόσμος μέσα στον κόσμο, και ένας μαγικός άνθρωπος μέσα σε κάθε άνθρωπο. Ο άνθρωπος βλέπει τον κόσμο της μεγαλειώδους συσκευασίας, όμως δεν βλέπει τα υπέροχα περιεχόμενα. Αλλά αν δει τον μαγικό άνθρωπο μέσα του, τότε ο μαγικός άνθρωπος, βλέπει τον Μαγικό Κόσμο. Δεν είναι ανύπαρκτος ούτε αόρατος. Είναι υπαρκτός και ορατός, αν ξέρεις ότι υπάρχει και αν ξέρεις να τον βλέπεις..."

Herman Hesse,
Der Steppenwolf

ΤΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΑΣΤΕΡΙ....

Ήταν μια παράξενη νύχτα... Μια νύχτα όλο ομορφιές και αρώματα... Ο ουρανός είχε ντυθεί μ' όλα του τα αστέρια που είχε κρυμμένα στα σεντούκια του κι έλαμπε γεμάτος χαρά...
Μα ένα μικρούλι αστεράκι τρεμόφεγγε λυπημένο πλάι στο φεγγάρι... Κοίταζε με τις ώρες κάτω, την απέραντη θάλασσα που γυάλιζε και άλλαζε χρώματα, καθώς το ελαφρύ αεράκι της χάιδευε τα όμορφα μαλλιά και ψιθύριζε: "Θέλω να πάω κοντά της! Θέλω να τη δώ από κοντά! Θέλω να την αγγίξω. Την αγαπώ τόσο πολύ!" Κι από την λύπη του που ήταν τόσο μακρυά της, αναστέναξε... Έπειτα τρεμόσβησε! Τρεμόσβησε τόσο που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή θα 'σβηνε και θα χανόταν από τον ουρανό. Το φεγγάρι, όμως που ακούει όλους τους αναστεναγμούς της νύχτας γύρισε το ολοστρόγγυλο πρόσωπο του κατά το αστεράκι και το ρώτησε "Γιατί αναστενάζεις αστεράκι μου;" Εκείνο κοίταξε κάτω κάτω, την απέραντη θάλασσα την φεγγαρολουσμένη και είπε αργά αργά: "Θέλω να πάω κοντά της!" "Να πας κοντά της;", απόρησε το φεγγάρι. "Μα είσαι αστέρι του ουρανού κι ένα τέτοιο αστέρι δεν μπορεί να ζήσει κοντά στην θάλασσα!" "Αχ δεν μπορώ να ζήσω κοντά στην θάλασσα! Αχ γιατί να μην μπορώ να ζήσω κοντά στην θάλασσα;" 'Ελεγε και ξαναέλεγε, γεμάτο παράπονο το αστεράκι. Κάποιο βράδυ είδε στο απέναντι μονοπάτι του ουρανού, ένα αστέρι.. Πρώτα το είδε να πλημμυρίζει από ένα δυνατό φως, μετά να αφήνει ξωπίσω του μια χούφτα χρυσόσκονη κι έπειτα γρήγορα γρήγορα, να πέφτει στην αγκαλιά της θάλασσας... Από εκείνο το βράδυ το αστεράκι μας έγινε ακόμη πιο λυπημένο... Δάκρυα τρεμόπαιζαν στις άκρες των ματιών του, πέφταν πάνω στην ασημοκέντητη ποδιά του και γίνονταν μικρούτσικα αστεράκια... Πόσο ζήλευε εκέινο το αστέρι που είχε πέσει μέσα στην αγκαλιά της... Ενώ αυτό, που την αγαπούσε τόσο πολύ, στεκόταν ακόμα εκεί πάνω, πάνω στον ουρανό... Πόσο μακρύς ο δρόμος που τους χωρίζει! Πέρασαν πολλέν νύχτες... Άλλες με φεγγάρι ολόγιομο, άλλες με μισοφέγγαρο και άλλες με ένα φεγγάρι χλωμό, κυκλωμένο από ένα θαμπό φως... Λογής λογής καράβια ταξίδευαν πάνω στην όμορφη, ασημοστολισμένη θάλασσα... Κι αυτή όλο κρυφή χαρά, χαμογελούσε κια χόρευε απαλά με τα δελφίνια της... "Εγώ πότε θα παω κοντά της;" έλεγε και ξαναέλεγε το αστεράκι... Μέχρι που ένα καλοκαιρινό βράδυ χωρίς να το καταλάβει, ξαφνικά φωτίστηκε! Έλαμψε ολόκληρο απ' το δυνατό φως που το πλημμύρισε! Η καρδιά του χτύπησε δυνατά! Μα τόσο δυνατά που μια χούφτα χρυσόσκονη βγήκε από μέσα της και σκορπίστηκε πίσω απ' το αστεράκι, καθώς γλιστρούσε απ' το μονοπάτι του ουρανού και, τρέχοντας, πήγαινε να πέσει στην απέραντη αγκαλιά της... Πόσο ευτυχισμένο ένιωθε τώρα το αστεράκι! Ούτε που το κατάλαβε πως έγινε.... Βρέθηκε καρφιτσωμένο πάνω στο δαχτυλίδι που φορούσε το μικρό της δάχτυλο... Η θάλασσα το κοίταξε και χαμογέλασε... Το ακούμπησε ελαφρά πάνω στα κοραλλένια χείλη της κι έπειτα άρχισε να ταξιδεύει στις απέραντες μαγικές πολιτείες του βυθού. Το αστεράκι ένιωθε ευτυχισμένο που όλα του φαίνονταν σαν όνειρο... Κι όταν τελείωσε το μαγικό ταξίδι γύρισε και κοίταξε ψηλά στον ουρανό, που ήταν γεμάτος αστέρια. Πόσο μακρυά του φάνηκαν! Κάποια στιγμή πρόβαλε το φεγγάρι μέσα από ένα σύννεφο και του χαμογέλασε... Χαμογέλασε και το αστεράκι. Κι έγινε το χαμόγελο του χίλια αστεράκια που φώτιζαν τα μεγάλα γαλάζια μάτια της θάλασσας, τις σκοτεινές θαλασσοσπηλιές της και τους σκληρούς απότομους βράχους που χρόνια τώρα δέχονται τα χάδια και τον θυμό της. Αν κάποιο βράδυ βρεθείς και εσύ κοντά της και την δεις να λαμπυρίζει στο φεγγαρόφωτο και να μοιάζει σα να 'ναι στολισμένη με χιλιάδες διαμάντια, ξέρεις τι θα 'ναι... Δεν θα 'ναι τίποτα άλλο παρά το αστεράκι που έκανε το χαμόγελο του, για χάρη της, χίλια κομμάτια και τη χρυσή του καρδιά άλλα τόσα για αν στολίσει την ασημένια αγκαλιά της. τους σμαραγδένιους ώμους της και τα πολύχρωμα κυματιστά μαλλιά της...... Chris Spheeris - Eros

Υπάρχει ψυχή...

Ένας άπιστος γιατρός έλεγε σ' έναν πιστό χριστιανό: Δεν υπάρχει ψυχή. Είδες ποτέ με τα μάτια σου καμιά ψυχή; Άκουσες καμιά ψυχή με τα αυτιά σου; Γεύτηκες, οσφράνθηκες ποτέ την ύπαρξη της ψυχής; Όχι απάντησε ο πιστός. Ο γιατρός με κάποιο υπεροπτικό ύφος είπε: Βλέπεις έχουμε 4 αισθήσεις που μας πληροφορούν ότι δεν υπάρχει ψυχή και μόνο μια υπέρ της υπάρξεως της. Αλλά ο πιστός δεν τα έχασε. Με ευστροφία ερωτά τον γιατρό: Είδες ποτέ γιατρέ μου τον πόνο; Τον άκουσες με τα αυτιά σου; Τον γεύτηκες με το στόμα σου; Τον οσφράνθηκες με την μύτη σου; Όχι απάντησε ο γιατρός. Αισθάνθηκες ποτέ τον πόνο; Ναι, ήταν η απάντηση του γιατρού. Βλέπεις γιατρέ μου; Έχουμε και εδώ 4 αισθήσεις που μας πληροφορούν ότι ο πόνος δεν υπάρχει, και μόνο μια ότι υπάρχει Να καταλήξουμε στα ίδια συμπεράσματα; Ο γιατρός παίρνει την απάντηση και ο πιστός κερδίζει μια νίκη... (απο το βιβλίο: Όταν θέλεις να ξεκουράζεσαι 1....)

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ (αγνώστου προελεύσεως)

......

- Σε φοβάμαι...
- Το ξέρω...
- Όμως, δεν θα κάνω πίσω...
- Και αυτό το ξέρω...
- Μην παίζεις μαζί μου...
- Παίζουν με τα θεριά;;;
- Μη με κοροϊδέψεις...
- Κοροϊδεύεις τον ήλιο και τον ουρανό;;;
- Σηκώθηκε αέρας και φούσκωσε η θάλασσα...
- Φοβήθηκε ότι θα της φύγεις και σε ζητάει πίσω;;;
- Πάρε με από εδώ...
- Κράτα με εδώ...
- Μπορείς;;;
- Θα μπορούσα...
- Δεν θα άντεχες...
- Θα με βοηθούσες να αντέξω...
- Θα χρειαζόταν να αλλάξεις. Να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι...
- Το ξέρω...
- Δεν θα μου άρεσες...
- Ούτε εμένα...
- Πάρε με...
- Έλα...

(Άγνωστος ο δημιουργός...)

Αφιερωμένο...

Ας ήταν τα όνειρα να γίνονταν αλήθεια... Να γίνονταν πραγματικότητα... Δεν πειράζει και να τα καταστρέψει η συνήθεια... Φτάνει πάντα να θυμάσαι πως σε αγαπώ πολύ και πως όπου και να είσαι θα σε έχω στην καρδιά μου... Η φωνή σου ηχεί πεντακάθαρα μες στο μυαλό μου... Σαν να είσαι πάντα εκεί... Είσαι πάντα εκεί... Κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω μπροστά μου, μιαν υπέροχη οπτασία μπρος στα δεινά του κόσμου... Τα όνειρα μου, η πηγή ενέργειας μου... Συγχώρα με αν ξεφεύγω από τα θέλω σου... Από αδυναμία είναι όχι από κακία... Να σου πω πως σε αγαπάω; Να σου πω πως σε λατρεύω; Να σου πω πως η ψυχή μου σε έχει διαλέξει ως εκλεκτό; Άχρηστες είναι πια οι λέξεις αν δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω για να σου δείξω το μέγεθος των συναισθημάτων μου... ΑΓΆΠΗ; Τι είναι η αγάπη μπροστά σε αυτό που νοιώθω για 'σένα; Φεύγεις και σε κοιτάω ξέπνοη καθώς παίρνεις και την ψυχή μου μαζί σου... Και την ζωή μου μαζί σου... Μόνο να περιφέρομαι μπορώ πλέον... Όλα μου τα έχεις κλέψει εσύ. Καρδιά, μυαλό, δύναμη... μέχρι και την αναπνοή μου... Μα γιατί να τα κλέψεις; Αφού στα χαρίζω απλόχερα...Ίσως έτσι καταφέρω να τα έχω και εγώ... Μα πως να τα έχω όταν είσαι μακρυά μου; Με αμφισβήτησες... Με στεναχώρησες... Με πίκρανες... Αλλά ξέρω πως με αγαπάς όσο εγώ... Ίσως και πιο πολύ... Ξέρω πως ανησυχείς για μένα... ξέρω πως θες το καλύτερο για μένα... Προβλήματα θα υπάρχουν πάντα... Σε προκαλώ, και αν θες σε παρακαλώ, να τα αντιμετωπίσουμε και κυρίως να τα αντιμετωπίσουμε μαζί..Μ(Α)!

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ IV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’
ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι πού τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’
ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σού φορώ
Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις ,πού πας και ποιος, μ’ ακούς
Σού κρατεί το χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς
Να μάς θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μάς κάνουν περώματα, μ’ ακούς
Να γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, ν’ ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μάς ρίξει
Στα νερά ένα-- ένα , μ’ ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους
ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω ,μ’ ακους
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς
Το λουλούδι αυτό τής καταιγίδας και μ’ ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους
καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’
ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μες στη μέση τής θάλασσας
Από το μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους
γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει ακούς;
Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ ’εγώ πού κλαίω, μ’
ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Χωρίς τίτλο...(μόνο με αγάπη)

Όπως κάθε άνθρωπος που σέβεται την ύπαρξή του, έτσι και εγώ ΖΩ τον Προσωπικό μου Μύθο.... Η ζωή και ο Θεός (ο όποιος θεός), τα τελευταία 4 χρόνια μου δίνουν-δείχνουν σημάδια...
Τα ακολούθησα...
Σε ακολούθησα...
Τα σημάδια αντιπροσωπεύουν την ευτυχία και εσύ την ζωή μου...
ΜΠΟΡΩ να ζήσω και χωρίς εσένα... Μπορώ να ζήσω την ζωή μου.
Αλλά ΔΕΝ θα ζω τον Προσωπικό μου Μύθο.
ΔΕΝ θα είμαι για τίποτα περήφανη στην ζωή μου... Θα με απασχολούν μόνο οι εφήμερες διασκεδάσεις και θα σε ξεχάσω...
ΔΕΝ με απασχολεί η απόσταση.
ΔΕΝ με απασχολεί ο χρόνος.
ΔΕΝ με απασχολεί τι θα πει ο κόσμος,
ΔΕΝ με απασχολούν οι φίλοι,
ΔΕΝ με απασχολεί κανένας τους.
ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙΣ ΕΣΥ. ΕΣΥ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙΣ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΟΥΣ. ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. ΕΣΥ ΘΕΛΕΙΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ. ΕΣΥ ΧΑΡΑΜΑΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ. ΕΣΥ ΜΕ "ΕΝΟΙΩΘΕΣ"....

ΕΣΥ ΜΕ ΕΞΗΜΕΡΩΣΕΣ...

(και εγώ είμαι η πλέον άβουλη... η πλέον εξαρτημένη... η πλέον...)
Σ’ΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩΩωωωω… Μ(Α)

Σ'ΑΓΑΠΩ...

Σε αγαπώ με όλα όσα ήμουν, είμαι και θα είμαι.
Σε αγαπώ με όλα όσα έχω πράξει, πράττω και θα πράξω.
Σε αγαπώ όπου και αν είμαι... και θα σε αγαπώ όπου και αν θα είμαι.
Δεν θυμάμαι να έκανα τίποτα άλλο... όπου και να ήμουν.
Ήσουν μέσα σε όλα όσα ήθελα... θέλω... θα θέλω.
Είμαι Εσύ και είσαι Εγώ... είμαστε Ένα...
Ένα... με δυο μορφές και άπειρες ιδιότητες...
Σε κοιτάζω και βυθίζομαι μέσα σου... ταξιδεύω...
ακολουθώ όλα τα μονοπάτια του νου σου...
Ακολουθώ όλες τις αφετηρίες και τις πηγές σου...
Περπατώ σε όλους τους δρόμους που ακολούθησες ποτέ...
Αγγίζω κάθε γωνία σου και κάθε αγωνία σου...
Φιλώ κάθε πληγή σου... κάθε δάκρυ που ποτέ δεν χύθηκε και πέτρωσε μέσα σου...
Αντικρίζω εικόνες από πατρίδα και ουρανούς... αφημένους πίσω σε αρχαίους καιρούς...
Απλώνομαι μέσα σε γνωστά χρώματα...
Αφουγκράζομαι αρχαίες μελωδίες...
Νιώθω την καρδιά μου να συγκλονίζετε...
Την ψυχή μου να σπαρταρά από λαχτάρα...
Από επιθυμία για όλα αυτά που άφησε πίσω της.
Μέσα στη ματιά μου έχει μαζευτεί όλη μου η ψυχή... ...έτσι...
...για να εισχωρήσει στην δική σου και να χαϊδευτεί μαζί της...
Να κουρνιάσω μέσα σου και να αφεθώ μία στάλα...
Να δυναμώσω από την αγάπη σου...
Την αγάπη σου... την πηγή της γέννησης μου...
...την αφετηρία της ύπαρξης μου! Μ(Α)

Μικρός Πρίγκιπας Κεφ. 23

- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Καλημέρα, είπε ο έμπορος.

Ήταν ένας έμπορος τελειοποιημένων χαπιών που έκοβαν τη δίψα. Έπινες ένα κάθε βδομάδα και έτσι δεν ένιωθες πια την ανάγκη να πιεις νερό.

- Γιατί τα πουλάς αυτά; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Έχεις μεγάλη οικονομία χρόνου, είπε ο έμπορος. Οι ειδικοί έχουν κάνει τους υπολογισμούς. Κερδίζεις πενηντατρία λεπτά τη βδομάδα.

- Και τι τα κάνεις αυτά τα πενηντατρία λεπτά;

- Τα κάνεις ότι θέλεις...

"Εγώ, είπε μέσα του ο μικρός πρίγκιπας, αν είχα πενηντατρία λεπτά σε χρόνο να ξοδέψω, θα έκανα σιγά-σιγά ένα ωραίο περίπατο μέχρι κάποια πηγή..."

Ο χρόνος!

Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι που στεκόμουν μπροστά στο πανύψηλο θαυματουργό κουτί και ανυπομονούσα να το ακούσω. Δεν ήξερα να διαβάζω τις ώρες και παρακαλούσα την μητέρα να μου πει πότε χτυπάει τις πολλές φορές. Τις μετρούσα με τα δάκτυλα και μπερδευόμουν. Η μητέρα μου έλεγε ένα παραμύθι.
Μέσα σ' αυτό το κουτί είναι κλεισμένος ο χρόνος. Κάθε φορά που χτυπάει, να ξέρεις πως εκείνη τη στιγμή, ένα κομματάκι από τον χρόνο ξεφεύγει,ξεγλιστράει από το κουτί, βγαίνει έξω και σκορπιέται παντού. Κάθεται πάνω στα έπιπλα, στα χαλιά στα λουλούδια,στα μαλλιά μου, στα δέντρα, και ποτέ μα ποτέ δεν γυρίζει πίσω στο σπίτι του. Χάνεται. Το παραμύθι με γέμιζε ανησυχίες. Ήθελα να το δω το χρόνο. Δεν τα κατάφερνα. Κοιτούσα γύρω μου όταν ξέφευγε μελωδικά από το κουτί και προσπαθούσα να το διακρίνω. Να 'ταν ο καπνός ή το αεράκι που φυσούσε; Ρωτούσα την μητέρα με αγωνία. Έτσι που όλο φεύγει κάθε μέρα αν αδειάσει το κουτί, τί θα γίνει; Θα σταματήσει να χτυπάει; Εκείνη με καθησύχαζε. Μη νοιάζεσαι, έχει πολύ χρόνο μέσα το κουτί. Είναι θαυματουργό. Ποτέ δεν αδειάζει. Μ(Α)

Το δικό μου αστέρι...

Σάν πέφτει η νύχτα, και το σκοτεινό πέπλο σκεπάζει την πλάση, ένα μονάχα συλλογίζομαι:
Τα αστέρια και την μοναδική λαμψη τους. Κλείνω τα μάτια μου και η φαντασία μου πετάει σ' άλλους πλανήτες, νιώθω τη διάσταση και την μοναδικότητα τους, το ξεχωριστό σχήμα του εδάφους και το χώμα που αναπνέει. Διαλέγω το δικό μου αστέρι, το ένα και μοναδικό δικό μου αστέρι, του λέω τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου, του εξηγώ γιατί αγαπώ τους φίλους μου και τους γνωστούς μου, αλλά δεν μπορώ εύκολα να εξηγήσω γιατί πληγώνομαι ή γιατί τους πληγώνω, γιατί η ζωή είναι όμορφη αλλά και σκληρή, γιατί έχει το όνειρο αλλά και την απογοήτευση, γιατί έχει τον πόλεμο και την ειρήνη.
Ας μπορούσα να τα σβήσω όλα και να αρχίσω από τον άνθρωπο, τον φίλο, το παιδί και τον μεγάλο, τη φύση και τ' άστρα και κάθε ζωντανό πλάσμα, καθετί που μας κάνει να νιώθουμε μοναδικοί... Μ(Α)

Μαθαίνοντας να αγαπά, γνώρισε τον άνθρωπο...

Θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει έπρεπε πρώτα να αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστο να κάνει πως τους αγαπά. Μπορεί στην αρχή να 'ταν ένα παιχνίδι, ύστερα όμως το συνήθισε και δεν χρειαζόταν να το παίξει. Αγαπόυσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε. όπως γελούσε. Όταν έβλεπε για πρώτη φορά ένα παιδί, έλεγε αμέσως, να μια καινούρια φιλία, και έβαζε τα δυνατά της να την αποκτήσει. Της φαινόταν σαν κάτι που ήταν πολύ ψηλά και έπρεπε να το αποκτήσει. Της φαινόταν σαν να 'ταν κάτι που έστεκε πολύ ψηλά κι έπρεπε να βιαστεί να το φτάσει, να τ' αγγίξει, να το κάνει δικό της, αλλιώς πάει θα χανόταν. Να το 'κανε για παιχνίδι; Κάθε αποτυχία την απέλπιζε λες και ο άνθρωπος που είχε τάξει ν' αγαπήσει ήτανε η μοναδική σανίδα σωτηρίας και πως χωρίς αυτόν θα καταποντιζότανε μέσα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ίσως αυτός ο φόβος, αυτή η ανάγκη την έσπρωξε να βρεί τα όπλα που της χρειάζονταν για να κατακτήσει τους ανθρώπους. Ίσως. Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το δίχτυ που με τόση σοφία είχε πλέξει, παιδί άπειρο, για να παγιδεύσει την φιλία; Πλησίασε αποφασιστικά τον άνθρωπο. Φιλία; Πλησίασε αποφασιστικά τον άνθρωπο.... Μ(Α)