Ο χρόνος!

Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι που στεκόμουν μπροστά στο πανύψηλο θαυματουργό κουτί και ανυπομονούσα να το ακούσω. Δεν ήξερα να διαβάζω τις ώρες και παρακαλούσα την μητέρα να μου πει πότε χτυπάει τις πολλές φορές. Τις μετρούσα με τα δάκτυλα και μπερδευόμουν. Η μητέρα μου έλεγε ένα παραμύθι.
Μέσα σ' αυτό το κουτί είναι κλεισμένος ο χρόνος. Κάθε φορά που χτυπάει, να ξέρεις πως εκείνη τη στιγμή, ένα κομματάκι από τον χρόνο ξεφεύγει,ξεγλιστράει από το κουτί, βγαίνει έξω και σκορπιέται παντού. Κάθεται πάνω στα έπιπλα, στα χαλιά στα λουλούδια,στα μαλλιά μου, στα δέντρα, και ποτέ μα ποτέ δεν γυρίζει πίσω στο σπίτι του. Χάνεται. Το παραμύθι με γέμιζε ανησυχίες. Ήθελα να το δω το χρόνο. Δεν τα κατάφερνα. Κοιτούσα γύρω μου όταν ξέφευγε μελωδικά από το κουτί και προσπαθούσα να το διακρίνω. Να 'ταν ο καπνός ή το αεράκι που φυσούσε; Ρωτούσα την μητέρα με αγωνία. Έτσι που όλο φεύγει κάθε μέρα αν αδειάσει το κουτί, τί θα γίνει; Θα σταματήσει να χτυπάει; Εκείνη με καθησύχαζε. Μη νοιάζεσαι, έχει πολύ χρόνο μέσα το κουτί. Είναι θαυματουργό. Ποτέ δεν αδειάζει. Μ(Α)