Μαθαίνοντας να αγαπά, γνώρισε τον άνθρωπο...

Θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει έπρεπε πρώτα να αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστο να κάνει πως τους αγαπά. Μπορεί στην αρχή να 'ταν ένα παιχνίδι, ύστερα όμως το συνήθισε και δεν χρειαζόταν να το παίξει. Αγαπόυσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε. όπως γελούσε. Όταν έβλεπε για πρώτη φορά ένα παιδί, έλεγε αμέσως, να μια καινούρια φιλία, και έβαζε τα δυνατά της να την αποκτήσει. Της φαινόταν σαν κάτι που ήταν πολύ ψηλά και έπρεπε να το αποκτήσει. Της φαινόταν σαν να 'ταν κάτι που έστεκε πολύ ψηλά κι έπρεπε να βιαστεί να το φτάσει, να τ' αγγίξει, να το κάνει δικό της, αλλιώς πάει θα χανόταν. Να το 'κανε για παιχνίδι; Κάθε αποτυχία την απέλπιζε λες και ο άνθρωπος που είχε τάξει ν' αγαπήσει ήτανε η μοναδική σανίδα σωτηρίας και πως χωρίς αυτόν θα καταποντιζότανε μέσα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ίσως αυτός ο φόβος, αυτή η ανάγκη την έσπρωξε να βρεί τα όπλα που της χρειάζονταν για να κατακτήσει τους ανθρώπους. Ίσως. Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το δίχτυ που με τόση σοφία είχε πλέξει, παιδί άπειρο, για να παγιδεύσει την φιλία; Πλησίασε αποφασιστικά τον άνθρωπο. Φιλία; Πλησίασε αποφασιστικά τον άνθρωπο.... Μ(Α)