Το δικό μου αστέρι...

Σάν πέφτει η νύχτα, και το σκοτεινό πέπλο σκεπάζει την πλάση, ένα μονάχα συλλογίζομαι:
Τα αστέρια και την μοναδική λαμψη τους. Κλείνω τα μάτια μου και η φαντασία μου πετάει σ' άλλους πλανήτες, νιώθω τη διάσταση και την μοναδικότητα τους, το ξεχωριστό σχήμα του εδάφους και το χώμα που αναπνέει. Διαλέγω το δικό μου αστέρι, το ένα και μοναδικό δικό μου αστέρι, του λέω τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου, του εξηγώ γιατί αγαπώ τους φίλους μου και τους γνωστούς μου, αλλά δεν μπορώ εύκολα να εξηγήσω γιατί πληγώνομαι ή γιατί τους πληγώνω, γιατί η ζωή είναι όμορφη αλλά και σκληρή, γιατί έχει το όνειρο αλλά και την απογοήτευση, γιατί έχει τον πόλεμο και την ειρήνη.
Ας μπορούσα να τα σβήσω όλα και να αρχίσω από τον άνθρωπο, τον φίλο, το παιδί και τον μεγάλο, τη φύση και τ' άστρα και κάθε ζωντανό πλάσμα, καθετί που μας κάνει να νιώθουμε μοναδικοί... Μ(Α)