Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

. . .

Σύννεφα έκρυψαν τα αστέρια και έφεραν ανέλπιστη βροχή. Αργά, όπως πέφτουν οι σταγόνες ξεχύνεται μια πρωτάκουστη ουράνια μελωδία… κάτι τραβά την προσοχή μου… Κάτι με ζαλίζει. Ένα άρωμα μεθυστικό. Εκλεπτυσμένο Μοναδικό. Να είναι έρωτας ή τα πεσμένα φύλλα? Είναι το νερό που τονώνει τις αισθήσεις…την οσμή…. Την αφή…. Την ακοή…

Είναι οι νότες του καλλιτέχνη σε σπασμένες χορδές. Και ηχούν τόσο ωραία, που έχουν χαραχτεί για πάντα στην μνήμη μου…. Ο φόβος θα κάνει την καρδιά σου πέτρα. Ο πόνος θα την ραγίσει. Η ψυχή θα ποτίσει με μίσος… Μια νότα φτάνει για να σου θυμίσει πως μυρίζει το αγιόκλημα…. Πως κάποτε απολάμβανες την ζωή. Πως σήμερα μετράς τα λεπτά για το αύριο και ξεχνάς να ζήσεις το σήμερα. Μέρα με τη μέρα στη γωνία θα καρτερεί ο έρωτας, αλλά πρόσεξε. Μην ξεχάσεις να ζεις. Μην ξεχάσεις να ακούς τις μελωδίες της ψυχής.

Θα σε μπερδέψουν. Θα σε θολώσουν… κάνε την ομίχλη σύννεφο και όχι καταχνιά… γιατί πονάει η μοναξιά και το κρύο δεν το αντέχουν πολλοί…. Στις ανάγκες μου έμαθα να μην πάω κόντρα. Ότι αγαπώ το αγαπώ με την δύναμη μου. Ότι αγαπώ με κάνει ελεύθερη… και ας αγαπώ την φυλακή μου… μια χρυσή φυλακή με σκαλιστό λουκέτο. Που με κρατά αιχμάλωτη αλλά δεν αντιστέκομαι είναι ήσυχα εδώ… αλλά θα με ξυπνήσει η βροχή που περνά τα κιγκλιδώματα Πρέπει να με ξυπνήσει. Δεν σου αρμόζει αυτή η φυλακή. Είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή. Πόσο θα ζω εν λευκό; Μ(Α)