Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

ΤΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΑΣΤΕΡΙ....

Ήταν μια παράξενη νύχτα... Μια νύχτα όλο ομορφιές και αρώματα... Ο ουρανός είχε ντυθεί μ' όλα του τα αστέρια που είχε κρυμμένα στα σεντούκια του κι έλαμπε γεμάτος χαρά...
Μα ένα μικρούλι αστεράκι τρεμόφεγγε λυπημένο πλάι στο φεγγάρι... Κοίταζε με τις ώρες κάτω, την απέραντη θάλασσα που γυάλιζε και άλλαζε χρώματα, καθώς το ελαφρύ αεράκι της χάιδευε τα όμορφα μαλλιά και ψιθύριζε: "Θέλω να πάω κοντά της! Θέλω να τη δώ από κοντά! Θέλω να την αγγίξω. Την αγαπώ τόσο πολύ!" Κι από την λύπη του που ήταν τόσο μακρυά της, αναστέναξε... Έπειτα τρεμόσβησε! Τρεμόσβησε τόσο που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή θα 'σβηνε και θα χανόταν από τον ουρανό. Το φεγγάρι, όμως που ακούει όλους τους αναστεναγμούς της νύχτας γύρισε το ολοστρόγγυλο πρόσωπο του κατά το αστεράκι και το ρώτησε "Γιατί αναστενάζεις αστεράκι μου;" Εκείνο κοίταξε κάτω κάτω, την απέραντη θάλασσα την φεγγαρολουσμένη και είπε αργά αργά: "Θέλω να πάω κοντά της!" "Να πας κοντά της;", απόρησε το φεγγάρι. "Μα είσαι αστέρι του ουρανού κι ένα τέτοιο αστέρι δεν μπορεί να ζήσει κοντά στην θάλασσα!" "Αχ δεν μπορώ να ζήσω κοντά στην θάλασσα! Αχ γιατί να μην μπορώ να ζήσω κοντά στην θάλασσα;" 'Ελεγε και ξαναέλεγε, γεμάτο παράπονο το αστεράκι. Κάποιο βράδυ είδε στο απέναντι μονοπάτι του ουρανού, ένα αστέρι.. Πρώτα το είδε να πλημμυρίζει από ένα δυνατό φως, μετά να αφήνει ξωπίσω του μια χούφτα χρυσόσκονη κι έπειτα γρήγορα γρήγορα, να πέφτει στην αγκαλιά της θάλασσας... Από εκείνο το βράδυ το αστεράκι μας έγινε ακόμη πιο λυπημένο... Δάκρυα τρεμόπαιζαν στις άκρες των ματιών του, πέφταν πάνω στην ασημοκέντητη ποδιά του και γίνονταν μικρούτσικα αστεράκια... Πόσο ζήλευε εκέινο το αστέρι που είχε πέσει μέσα στην αγκαλιά της... Ενώ αυτό, που την αγαπούσε τόσο πολύ, στεκόταν ακόμα εκεί πάνω, πάνω στον ουρανό... Πόσο μακρύς ο δρόμος που τους χωρίζει! Πέρασαν πολλέν νύχτες... Άλλες με φεγγάρι ολόγιομο, άλλες με μισοφέγγαρο και άλλες με ένα φεγγάρι χλωμό, κυκλωμένο από ένα θαμπό φως... Λογής λογής καράβια ταξίδευαν πάνω στην όμορφη, ασημοστολισμένη θάλασσα... Κι αυτή όλο κρυφή χαρά, χαμογελούσε κια χόρευε απαλά με τα δελφίνια της... "Εγώ πότε θα παω κοντά της;" έλεγε και ξαναέλεγε το αστεράκι... Μέχρι που ένα καλοκαιρινό βράδυ χωρίς να το καταλάβει, ξαφνικά φωτίστηκε! Έλαμψε ολόκληρο απ' το δυνατό φως που το πλημμύρισε! Η καρδιά του χτύπησε δυνατά! Μα τόσο δυνατά που μια χούφτα χρυσόσκονη βγήκε από μέσα της και σκορπίστηκε πίσω απ' το αστεράκι, καθώς γλιστρούσε απ' το μονοπάτι του ουρανού και, τρέχοντας, πήγαινε να πέσει στην απέραντη αγκαλιά της... Πόσο ευτυχισμένο ένιωθε τώρα το αστεράκι! Ούτε που το κατάλαβε πως έγινε.... Βρέθηκε καρφιτσωμένο πάνω στο δαχτυλίδι που φορούσε το μικρό της δάχτυλο... Η θάλασσα το κοίταξε και χαμογέλασε... Το ακούμπησε ελαφρά πάνω στα κοραλλένια χείλη της κι έπειτα άρχισε να ταξιδεύει στις απέραντες μαγικές πολιτείες του βυθού. Το αστεράκι ένιωθε ευτυχισμένο που όλα του φαίνονταν σαν όνειρο... Κι όταν τελείωσε το μαγικό ταξίδι γύρισε και κοίταξε ψηλά στον ουρανό, που ήταν γεμάτος αστέρια. Πόσο μακρυά του φάνηκαν! Κάποια στιγμή πρόβαλε το φεγγάρι μέσα από ένα σύννεφο και του χαμογέλασε... Χαμογέλασε και το αστεράκι. Κι έγινε το χαμόγελο του χίλια αστεράκια που φώτιζαν τα μεγάλα γαλάζια μάτια της θάλασσας, τις σκοτεινές θαλασσοσπηλιές της και τους σκληρούς απότομους βράχους που χρόνια τώρα δέχονται τα χάδια και τον θυμό της. Αν κάποιο βράδυ βρεθείς και εσύ κοντά της και την δεις να λαμπυρίζει στο φεγγαρόφωτο και να μοιάζει σα να 'ναι στολισμένη με χιλιάδες διαμάντια, ξέρεις τι θα 'ναι... Δεν θα 'ναι τίποτα άλλο παρά το αστεράκι που έκανε το χαμόγελο του, για χάρη της, χίλια κομμάτια και τη χρυσή του καρδιά άλλα τόσα για αν στολίσει την ασημένια αγκαλιά της. τους σμαραγδένιους ώμους της και τα πολύχρωμα κυματιστά μαλλιά της...... Chris Spheeris - Eros