Κάτι απογεύματα...

Ο ήλιος δύει.... 'Αλλη μια μέρα πέρασε και χάθηκε. Σβήνει σιγά σιγά. Είναι η πιο δύσκολη ώρα για τους φανοκόρους. Είναι η ώρα που ανάβουν τα αστέρια. Ένα, ένα... Μια πανδεσία απο φώς, μες στο σκοτάδι. Λάμπουν τα αστέρια. "Λάμπει μέσα μου αυτό που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει!" Δέν είμαι σίγουρη ΄τι το αγνοώ. Ίσως απλά προσποιούμαι για να μην χαλάσω την μαγεία της στιγμής. Χιλιάδες φλογίτσες τρεμοπαίζουν πάνω από το κεφάλι μου, αλλά με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Είναι μια άλλη φλόγα, πιο δυνατή. Ίσως και πιο λαμπερή. Βρίσκεται εδώ. Είναι ένα με το χώμα που πατώ. Μυρίζει σαν τη βρεγμένη γη, μετά την μπόρα. Φρεσκάδα, καθαριότητα, ζωή. Ναι, σίγουρα ζωή. Μια αίσθηση που την νοιώθεις, αλλά δεν είσαι σίγουρος ότι σου ανήκει. Μια αίσθηση ευλογίας, ενώ ξέρεις πως είσαι αμαρτωλός. Ευλογία...
Ή μήπως ικανότητα για μεγάλα πράγματα; Ή μήπως έρωτας;
Σίγουρα έρωτας...
Ερωτευμένη με την ζωή... Μια ζωή που δεν μου ανήκει.... Μια ζωή που την διεκδικώ κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

           Ερωτευμένη με μια ζωή, που ζεί σε άλλο σώμα, λάμπει σαν τα αστέρια και μυρίζει σαν το ουράνιο τόξο..... ΕΣΥ...